Wprowadzenie do Katalogu Poczty Strajkowej

Wprowadzenie do Katalogu Poczty Strajkowej w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni

Strajk okupacyjny, a więc dobrowolne zamknięcie się w zakładzie i blokada informacyjna ze strony rządzących, zerwane połączenia telefoniczne, kontrole drogowe, brak benzyny – to wszystko skutecznie utrudniało kontakty i przekazywanie prawdziwej informacji czy choćby sygnału, że wszystko w porządku… Tą blokadę przełamywały nie tylko strajkowe ulotki, ale również poczta strajkowa.
Pierwsze dni strajku – to były ogromne emocje, niepewność, lęk, świadomość ryzyka. W Gdyni, po przełomowej mszy św. odprawionej przez ks. Jastaka w Stoczni Komuny Paryskiej i w Porcie, 17 sierpnia, ludzie poczuli się dumni z uczestnictwa w tej walce o wolność i godność. Uświadomili sobie też, że strajk może potrwać długo. Strajkujący siedzieli w zamkniętych zakładach, połączenia telefoniczne zostały zablokowane, spora część stoczniowców mieszkała poza Trójmiastem, na Kaszubach, część pochodziła z innych części Polski. Naturalna więc była chęć kontaktu z rodziną czy przyjaciółmi. I w odpowiedzi na to narodziła się Poczta Strajkowa. Zainicjował to inż. Zbigniew Sankowski i inż. Andrzej Buczkowski - z SKP. Opracowali projekt stempla pocztowego i tak się zaczęło… W Komunie Paryskiej utworzono strajkowy punkt pocztowy, który pracował z każdym dniem dłużej, coraz więcej ludzi angażowało się w obsługę tej poczty. Codziennie dochodziły nowe pomysły – nowe stemple, kolejne datowniki, stemple z hasłami strajkowymi, czy upamiętniające szczególne wydarzenia. I nie były to jedynie pamiątkowe rekwizyty. Ta poczta funkcjonowała naprawdę! Na terenie SKP ustawiono dwie skrzynki pocztowe. Do jednej wrzucano listy miejscowe, które roznosili ochotnicy spoza bramy – „posłańcem”, i druga skrzynka – listy zamiejscowe, które rozsyłała Poczta Polska. Tą inicjatywę podchwyciły inne zakłady, w Gdyni na przykład - Port, Stocznia „Nauta”. Ta kolorowa, twórcza działalność nie tylko przełamywała w sprytny sposób blokadę informacji, urozmaicała życie zamkniętych w zakładach strajkujących, ale budowała nowe doświadczenie. Ludzie zaczęli sobie powoli uświadamiać, że naprawdę mogą być niezależni, że mogą budować skutecznie działające struktury. To działanie budowało też przede wszystkim poczucie wspólnoty i odpowiedzialności. Co ważniejsze – to była wspólnota celu, tu włączali się ludzie przeważnie nieznający się nawzajem. Ta życzliwość obcych sobie do tej pory ludzi i skuteczność tego działania potwierdzały słuszność celu, słuszność tej walki, którą prowadzili strajkujący. Chociażby w takim wymiarze, jak doręczenie przesyłki. Ale za tym szło niewypowiedziane potwierdzenie – jestem z wami, popieram tą walkę. Do tej akcji włączyli się przecież nie tylko ochotnicy – posłańcy, ale też pracownicy Poczty Polskiej, którzy honorowali nadawane przez strajkujących przesyłki. Pomysł gdyńskich inżynierów ze Stoczni Komuny Paryskiej prosty w założeniu, miał niezwykłe znaczenie.